Bir engellinin hayatı…
Ben görme engelli olan arkadaşlarla birçok mücadele içerisinde bulundum. Hiç görmeyen insanlarda genel olarak gördüğüm bir şey vardı. Hemen, hemen hepsi hayata çok bağlı, çok neşeli ve hayat dolu insanlardır.
Bir gün dernekte bulunduğum sıralarda bir bayan yanında gözleri tamamen görmeyen biriyle geldi. Oturdu tanıştık yanında ki oğluymuş bize durumunu anlattı. Biz de dedik tabi gelsin buraya bütün arkadaşlar yardımcı olurlar dedik. Bizim ilgili davranmamızdan oldukça memnun oldu.
O arkadaşta bir şey çok dikkatimi çekmişti. Hep sessizce duruyor, insanlarla adeta konuşmaya eriniyor, yani hayattan kendisini oldukça soyutlamış, neredeyse yaşamak zorunda olduğu için yaşıyormuş gibi birisi olarak gördüm.
Annesi gittikten sonra ben biraz konuştum. Fakat kendisini o kadar şartlandırmış ki, hayata bağlamak adına, ondan hiçbir tepki alamadım. Fakat ben onun o halinden fazlasıyla etkilenmiştim. Kendi kendime, bir insan hayattan bu kadar kopamaz dedim. O gün öyle geçtikten sonra yaklaşık olarak 15 gün beklememe rağmen bizim yanımıza hiç gelmedi. Evlerine telefon açtım, annesi çıktı telefona ve benim bütün ısrarlarıma rağmen gelmek istemiyor dedi. Ben ise çok etkilendiğim bu durum karşısında, kalmış olduğum çaresizliğime çok şaşırmıştım.
Ertesi gün evlerine gittim. Annesi beni o kadar ilgiyle karşıladı ki, sevinci adeta gözlerinden okunuyordu. İçeriye girdim. Ben dedim, direk olarak yanına gidelim. Yanına vardık. O kadar soğuk, o kadar istemez bir şekilde, sadece verdiğim selamı aldı. Yani bir hoş geldiniz bile demedi. Benim içinde hiçbir önemi yoktu. Ben onu anlıyordum. Biraz konuştuktan sonra bana karşı biraz ilgili davrandığını hissetim. Annesinden rica ettim. Yalnız görüşmek için, annesi de tama dedi ve dışarı çıktı. O gün ben hayatımın en duygulu konuşmasını yapmıştım. Ben konuştuktan sonra, karşımdaki insanın bana karşı ilgisi, o kadar iyi, o kadar güzeldi ki, sanki beni karşılarken bir hoş geldin bile demeyen o değildi. Fakat arkadaşların yanına gelmemekte hala ısrar ediyordu.
Bir gün arkadaşlardan birkaç tanesini aldım ve evlerine gittim. Onlarla da tanışmasını sağladım. Gerçekten o kişinin hayata yavaş, yavaş bağlandığını görmek dünyada ki, en büyük mutluluklardan bir tanesidir sanırım. Sonunda arkadaşımızı toplum içine girmesini sağlayabildik. Daha sonrada birçok işleri yapabileceğinin ve başarabileceğinin farkına vardı. Arkadaşımızın sonunda eski halinden eser kalmamıştı. Hayata küsen, insanlardan kendisini soyutlayan, kimseyle görüşmek itemeyen ve kendisini hiçbir işe yaramaz diye nitelendiren kişi gitmişti. Yerine bambaşka birisi gelmişti.
Bu arkadaşımız o sıralarda yapılan özürlü memur alımı sınavını kazanarak, bir okulda memur olarak göreve başladı. Göreve başlama yazısını aldım. Beraber görev yapacağı okula gittik. Okul müdürü aynen şunları söyledi. Ben tamamen görmeyen bir insana ne iş yaptıracağım. Neden böyle insanlar gönderirler ki dedi. Orada okul müdürünün karşında ki, ikna edici ve duygu dolu konuşması gerçek bir mücadele örneği olarak hafızamda hala durmaktadır. Okul müdürü ise arkadaşımın o konuşması karşısında hiç bir şey diyemedi. Yapacağı işleri söyle ve okulun santralinde çalıştırılmasına karar verildi.
Benim için ise çok, iyi ve mükemmel bir arkadaş kazanmanın ve o arkadaşımı hayata bağlamanın, vermiş olduğu mutluluk gerçekten kelimeleri kifayetsiz bırakmıştı. Aynı zamanda ailesinin bizler için etmiş olduğu dua da benim için hayatta almış olduğum en anlamlı dua olmuştur.
İnşallah rabbim bütün engelli olan arkadaşları da, en güzel şekilde hayata bağlayarak en güzel mutlulukları nasip eder…
Sadece 1 Deyil binlerce Engelli Bizim yardımlarımızı bekliyo
|
